[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nieszczęśliwi, otulają się mgłą nie do przeniknięcia. Aby
uchwycić to, czego nie da się zdefiniować, przynajmniej
dusza musi być wolna.
Ja... rozumiem, co pan mówi odrzekła księż
na i to pomaga... to bardzo pomaga.
Streszczając to, co zamierzam powiedzieć: uważam,
że człowiekowi nie wolno tracić wiary.
Odwróciła twarz, by spojrzeć na niego, a jej oczy
wyglądały jak dwa wielkie, ciemne jeziora.
Nigdy nie sądziłam, że... ktoś taki jak pan...
zrozumie.
Uśmiechnął się, a ona szybko dodała:
Wiem, to było niegrzeczne, przepraszam Ale sądzę,
że pan wie, co mam na myśli. Jest pan częścią świata,
który... przeraża mnie, świata, który jest twardy i kru
chy... i nie zna litości.
Domyślił się, że mówiła nie o własnym cierpieniu, ale
o sposobie, w jaki książę Friedrich został odrzucony,
zignorowany przez tych samych, którzy zanim został
ranny zabiegali o jego względy. Poszli oni za przy
kładem cesarza, który lubił i cenił jednostki nieprzeciętne,
wielbił krzepę, a nie zwracał uwagi na kaleki i ludzi
upośledzonych.
Kiedy w zeszłym roku byłem w Indiach powiedział
dotarłem do podnóża Himalajów. Patrzyłem na potężne
góry, na olśniewające bielą szczyty oświetlone przez słońce
i myślałem, że pięknu, ogromnemu pięknu, które trafia do
serca jak te góry, często towarzyszy okrucieństwo.
4 Prześladowana... 49
Mówi pan o tym, że człowiek musi zapłacić w taki
czy inny sposób za... ekstazę, którą odczuwa.
A może przeżywamy ekstazę dlatego, że cier
pimy powiedział lord Arkley.
Mam nadzieję, że pan ma rację odrzekła
księżna ale przemyślę to, co mi pan powiedział.
Postaram się sama zrozumieć.
Ja sam spróbowałem to zrobić i jednego jestem
pewien: kiedy cierpienie zaprowadzi nas na rozdroże,
możemy wybrać drogę do Nieba albo zejść do Piekła.
Uśmiechnął się.
Jest to, jak pani wie, uproszczenie całej sprawy.
Jednocześnie można grać dowolną wariację na oryginal
ny temat to jest nasz wybór.
Nastąpiła cisza, po czym księżna się podniosła.
Pomógł mi pan... tak bardzo mi pan pomógł.
Chciałabym powiedzieć: dziękuję, ale to takie niewystar
czające słowo.
Słowa nigdy nie potrafią wyrazić tego, co pochodzi
z serca odparł lord Arkley a ja myślę, że dziś
wieczorem, księżno, mówiłem z głębi serca, i mam
nadzieję, że dotarło to też do pani serca.
Tak, dotarło powiedziała. Ale teraz muszę
już iść.
Spojrzała na niego i zrozumiał, że prosi, by jej nie
odprowadzał, bo ktoś mógłby ich zobaczyć.
Niezwykłe, jak potrafię czytać jej myśli przeleciało
mu przez głowę. A może to rzeczywiście przemówiło do
niego jej serce?
Czy wybaczy mi pani, jeśli pozostanę tu chwilę
i pomyślę? zapytał, aby jej ułatwić pożegnanie.
Ja także będę... myśleć. -
50
Wyciągnęła dłoń, a on podniósł ją do ust i pocałował,
czując wargami miękkość skóry. Znieruchomiała, kiedy
dotknął jej ręki. Potem bez słowa odwróciła się i odeszła,
poruszając się tak lekko, jakby unosił ją obłok albo
dzwięki muzyki.
Lord Arkley został sam i usiadł, by zgodnie
z zapowiedzią pomyśleć. Trudno było mu uwierzyć,
że ich rozmowa rzeczywiście miała miejsce. Co go
skłoniło, by mówić w taki sposób? Jak to się stało, że
wypowiadał słowa, które nigdy przedtem mu się nie
nasuwały?
Jego umysł nadawał się do analizowania postępowania
narodów i jednostek. Na przykład żałosnych wysiłków
barona i księcia Friedricha, próbujących wciągnąć go
w swe intrygi. W obecności księżnej musiała widać
zadziałać jakaś część umysłu, o której istnieniu sam nie
miał pojęcia. Niemniej jednak wszystko, co powiedział,
było zupełną prawdą i jak sama przyznała pomógł jej.
Jej życie musiało być przerażające.
Wciąż bardzo młoda lord Arkley wątpił, by rzeczy
wiście miała już dwadzieścia jeden lat od trzech lat
towarzyszyła jako żona okaleczonemu, zgorzkniałemu
pijakowi. Płynąca w jej żyłach dumna krew Esterhazych
kazała trzymać się dzielnie i prosto i z pewnością nigdy
nikomu nie zwierzyła się ze swego cierpienia.
Gdyby sam nie był świadkiem, jak książę potraktował
ją ubiegłej nocy, nigdy nie przyszło by mu do głowy, że
mogła być tak upokarzana i obrażana. Przy kolacji
[ Pobierz całość w formacie PDF ]